روزی دو دوست

با هم زندگی میكردند. همیشه با هم بودن . اسم یكی " من "  و اسم دیگری " او" بود.

"او" همیشه مواظب  "من" بود. تجربه "او" بیشتر از "من" و راه  رو از چاه تشخیص میداد.

همه چیز "من" رو "او" داده بود ولی "من" هیچ وقت از "او" تشكر نمیكرد.

"من" همیشه غر میزد و میگفت كه "او"  مرا فراموش كرده . "او"  هر چه به "من" میداد "من" هیچ تشكری نمیكرد. با اینكه "او" هیچ احتیاجی به تشكر "من" نداشت.

بارها و بارها "من" قلب "او" را شكسته بود ولی "او" كینه ای به دل نداشت و "من" را می بخشید.

"من" می گفت تمام بلاهایی كه به سرش میاد تقصیر "او" ست.

"من" همیشه نیمه ی خالی لیوان رو می دید.

  آیا شما دوست داشتین جای "من" بودید؟        

حالا بیا این دو حصاری كه دور خودمان كشیدیم رو برداریم.  

و

درست نگاه كنیم بدون هیچ حصاری!‌‌‌
و خودمون رو جای "من" بگذاریم و خدواند رو بجای "او".

بجای تشكر از نعمت های خداوند همیشه غر می زنیم. نیمه ی خالی لیوان رو می بینیم.

فكر می كنیم كه خداوند ما رو فراموش كرده ، با كارهای ناشایاست خودمون او رو می رنجونیم.

اگه دو انسان در مقابل هم قرار بگیرن در برابر این همه ناسپاسی دلسرد میشن و به مرور زمان از لطف خودشون كم می كنن تا به صفر برسه ولی خدای مهربان مطلق و ما ناسپاس.

دوست عزیزم؛ باید این جمله رو با تمام وجود احساس كرد و در زندگی به كار برد.

شكر نعمت ،نعمتت افزون كند ، كفر نعمت از كفت بیرون كند.

 سعی كنیم نیمه ی پر لیوان رو ببینیم.

 روزی چند بار با خداوند خلوت كنیم و از نعمت هایی كه به ما داده تشكر كنیم.

هر شب برای خداوند نامه بنویسیم.

  نماز بخوانیم .( بهترین راه تشكر از نعمت های خداوند نماز خوندنه.)

حی الصلاة ... حی الصلاة....حی الی خیر العمل....حی الی خیر العمل
 

منبع:وبلاگ کار آفرینی و خلاقیت

 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: